Carrière
Op haar 15e verliet klaviervirtuoos Majoie haar geboortestad Paramaribo om aan het conservatorium in Amsterdam bij Nelly Wagenaar pianolessen te volgen. Tijdens de oorlog trad ze op in fraaie goudgeborduurde sari’s; als nazaat van een oeroud door de nazi’s bewonderd Indiaas volk ontsnapte ze daarmee aan hun verfoeilijke rassenleer.
Na de oorlog keerde ze terug naar de Amerika’s en het Caraïbisch gebied en ging een gloedvolle carrière als concertpianist tegemoet. In 1949 trok ze naar Parijs om o.a. bij Nadia Boulanger, Henri Büsser en Louis Aubert compositie te studeren, zich bij Annette Dieudonné te bekwamen in contrapunt en solfège en haar pianospel te vervolmaken bij Yves Nat.
In de stad van de lichtjes en de liefde verloor ze haar hart aan de Fransman Roland Garros: neef van de bekende verzetsheld en vliegpionier (in Nederland roept die naam vooral associaties op met het Franse grandslamtennistoernooi). Déze Garros was directeur van Air-France. Met hem kreeg ze twee kinderen: Sita en Sébastien.
Vanwege zijn functie trok het gezin langs de vestigingen in de Franse oud-koloniën Congo, Algerije, Madagaskar; het vertoefde in wereldsteden als Tokyo, New Delhi en Istanbul, met Parijs als vast honk. Na haar scheiding in 1972 bleef Majoie in de Parijse voorstad Neuilly-sur-Seine wonen. Frans werd haar tweede taal. Ook al keerde ze nooit terug naar Suriname, ze koesterde haar geboorteland als kostbaar kleinood. Alles wat ik doe is voor Suriname, zei ze ooit in een interview. Bij haar dood ging een kruikje Surinaamse aarde mee het graf in.
Afkomst en wereldreizen drukten onmiskenbaar hun stempel op haar muzikale idioom. In haar opera integreerde Majoie Hajary klanken van Suriname, het westen, de oriënt en Afrika tot een origineel, meertalig muziekspektakel.
Talloze versies met evenzovele namen passeerden de revue in de bijna veertig jaar dat ze zich erin vastbeet. Helaas wist ze geen geld los te peuteren voor de voltooiing, laat staan voor de uitvoering ervan. Alleen het betoverende Raga du Prince uit de operaversie La larme d’or werd uitgevoerd en op cd geperst.
Wrang, dat amper zes jaar na haar dood Suriname en het koloniale verleden in Nederland volop in de schijnwerpers staan. Majoie Hajary meende: ‘Een componist wordt pas gewaardeerd als ie dood is.’
Hieronder vier beschijvingen van haar opera die meermalen van titel veranderde. Inclusief enkele muziefragmenten, partituren en aantekeningen uit haar werkschrift.
